Joshua, een laatste groet

Lieve mensen.

Ik vind het heel naar, en verdrietig om dit te moeten schrijven. Mijn excuses voor de enorme lap tekst.

Afgelopen weekend was ik met mijn lief een weekendje naar Duitsland. Alles was geregeld; oppas voor Joshua & Newton (de kat van mijn lief), genoeg voer, extra aandacht.. Willem en ik genoten van ons weekend. Maar, aan al het goede komt een eind. En nu wel heel letterlijk. Toen we thuiskwamen, vond ik Joshua heel apathisch reageren. Normaal gesproken miauwde ze de oren van je kop, nu keek ze me verward aan, met lege ogen. Ze stond ook niet op, en rende ook nieteens naar de keuken, voor haar favoriete voer. Ik dacht: dit is niet goed. En ik had gelijk. Volgens de oppas, had zij ook groen overgegeven. Dus ik dacht gelijk aan een plant. Toen ik in het rond keek, zag ik de schuldige: een kamerplant, wat meer weg had van een gatenplant. En ik weet zeker; zo hebben we die plant niet gekocht. We zijn diezelfde avond om 22:00 nog met spoed naar de dierenarts gereden. Ze kreeg een infuus met vocht, en iets tegen de misselijkheid. Dat tegen de misselijkheid, werkte al na enkele minuten. Waardoor we ook al snel weer verbetering zagen. Toen werd ze gewogen; ze was nog maar 1.6 kg! (Ze was 2.8kg). De temperatuur was nog maar 36 graden. Dus ons werd geadviseerd om haar warm te houden. Dus bij thuiskomst, ben ik bij haar gaan liggen, met een kruik en deken. Ik heb tegen haar gepraat, en haar gestreeld, terwijl ik diep van binnen al wist; dit is Joshua niet meer. Glazige ogen, die niet meer dichtgingen. Ik deed haar oogjes af en toe dicht, zodat ze niet uit zouden drogen. Het leek even wat beter te gaan, ze at het speciale voer wat we meegekregen hadden om haar aan te laten sterken. We gingen met een (enigsinds) gerust gevoel naar bed; naast haar stond haar waterbakje, en het speciale voer. En tegen haar aan lag de kruik. Ze kon namelijk niet meer op eigen kracht staan/lopen. De dierenarts zei dat ze nog wel kans had. Die nacht werd ik natuurlijk wel een paar keer wakker; hoe zou het met m'n kindje gaan? Dus de nacht verliep gespannen. Toen de wekker ging voor mijn medicatie, zag ik iets wat mij totaal niet geruststelde: Joshua languit op de grond, niks gedronken, nog meer uitgedroogd. Ze had geen leven meer in haar ogen, althans; niet zoals we haar hebben gekend. Dus gelijk met spoed naar de dierenarts in Middenmeer. Die in hippielytushoef was nog niet open. In de auto merkte ik het al; ze liet alles lopen, en ondanks het water dat ik haar liet drinken uit een dopje, kwam ze niet tot leven. Dit moment zal ik niet zo snel meer vergeten. Aangekomen bij de dierenarts, zagen we al aan het gezicht van de arts: ze redt het niet. Ik wilde en kon het gewoon niet geloven; een week ervoor had ze nog mijn twee kuikentjes verorbert! Maar hoe ze op die tafel lag.. extreem mager (nu was ze al mager, maar dit was extreem). De dokter vertelde mij, dat haar hartje twee keer zo langzaam sloeg. Bij het voelen aan haar darmen (volgens de oppas had ze nog niet gepoept), bleek er een harde tumor in haar darm te zitten. In overleg hebben we haar laten inslapen. Ik heb gehuild als een klein kind, en als ik er nu aan terugdenk, houd ik het nog steeds niet droog. Ze is ingeslapen op mijn schoot, en ze heeft niets gemerkt. Ik heb haar tot op het laatst vast kunnen houden, maar mijn liefde voor haar zal altijd blijven bestaan. Vandaag wordt ze gecremeerd, en de as wil ik in een sierraad verwerken, of in een beeldje. Ze is 16 jaar oud geworden, en heeft alles meegemaakt: het bos, het strand, de auto (ze had een speciale gordel, én een draagtas), de supermarkt, apotheek, Kruidvat, bezoek aan mijn vader.. Ik denk dat niet veel katten dat meegemaakt zullen hebben.

Voor altijd in mijn hart,

Joshua: 01-04-2002 🏳01-08-2018