Zoals jullie wellicht hebben gelezen, is Joshua op een hele verdrietige manier overleden. Diezelfde dag nog (het is al snel, maar de leegte die Joshua achterliet, sneed gewoon in mijn ziel) zijn we naar het dierenasiel gereden, en hoewel mijn hoofd vol zat met Joshua, kreeg "Luca" het voorelkaar, om mijn hart te veroveren. Ze zat in een soort krabton, en toen ik bij haar kwam, kwam ze er gelijk uit. Goed teken, dacht ik. De dikke pluizige huiskat liet zich dan ook gewillig aaien en oppakken. Kip besloot om nog even bij een ander asiel te kijken, maar stiekem hoopte ik dat dat niets zou worden, omdat ik mijn hart al had verloren aan "Luca". Mijn wens bleek gehoord, het andere asiel was gesloten. Stiekem dacht ik "yes, nu kunnen we die lekkere dikkerd ophalen". Dubbel gevoel, joshua was natuurlijk net overleden. Maar ik zag het ook als kans, om weer een andere kat een nieuw huisje te gunnen, want weet je; mijn hart is groot. Misschien wel iets te groot. Uiteindelijk gingen we "Luca" ophalen, wat een kabaal kwam er uit het reiskoffertje, waarin ze mee naar huis werd genomen. Ik heb haar gestreeld, en gerustgesteld. Bij thuiskomst, was het natuurlijk wat onwennig. Om zich heen kijken, overal snuffelen; een nieuw avontuur, voor deze oude(re) poes. Al snel vonden we "Luca" niet origineel genoeg, en gezien haar formaat leek "Kliko" wel passend. Wat ze van haar naam vond? Geen idee, als ze maar eten krijgt, leek ze te willen zeggen. Inmiddels komt ze bij visite liggen, maar met mij heeft ze nog wat moeite. Echt een mannenkat, denk ik. Vandaag ging ze voor het eerst alleen naar buiten. Wat een avontuur, ze wist de hoek van de straat gauw te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zend ons een berichtje!