Gisteren een emotionele dag. Toen ik aan het schilderen was, werden we gebeld: de as van Joshua is klaar om opgehaald te worden. Ik heb alles neergelegd, en ben gelijk in mijn Smart gestapt om het te halen. Bij de dierenarts aangekomen, kreeg ik een appeltjesgroene papieren tasje, waar je normaal gesproken een cadeautje in verwacht. Nu was dit ook een soort cadeautje, maar dan anders. Eenmaal terug in de Smart, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen; ik moest even kijken wat voor kaartje erbij zat. Toen ik eenmaal zag, dat ze een pootafdrukje hadden gemaakt, kon ik mijn tranen niet bedwingen; zo herkenbaar. Een erg harig pootje, zoals we Joshua kende. We hebben haar soms uitgefoeterd, omdat ze door die haren tussen haar voetzooltjes alle kattenbakvulling door het huis liep. Maar nu, een levensechte herinnering, aan ons kattenkind. Het kaartje ga ik inlijsten, het pootje ga ik kopiëren om eventueel in een schilderij te verwerken. De as wil ik misschien in een tattoo, of in een beeldje. Ik ben momenteel bezig, om van een houten blokje een Joshua beeldje te snijden. Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Zend ons een berichtje!