Bijzondere momenten, max 1

Iedereen kent ze wel; de gewone momenten, die het leven zo bijzonder maakt. Neem nou gisteren. Ik heb samen met Max gewandeld, of eigenlijk heb ik ''m voortgeduwd. Wie is Max? Om de privacy van de persoon in kwestie te beschermen, is deze naam gefingeerd. Max is een vriendelijke, wat oudere man. Helaas is hij (ernstig) ziek, maar samen proberen we er het beste van te maken. Begrijp me niet verkeerd, Max en ik zijn goede vrienden, buren, en zgn "fotografiemaatjes". Ik vind dat woord zo leuk klinken. Samen werken we aan een expositie, met straatfotografie en portret. Gek genoeg, is mijn enthousiasme tot fotograferen nu echt met 80% toegenomen, voorheen was ik een beetje mijzelf kwijt, en nu vind ik haar weer terug, ook met hulp van Max.
We maken vooral in zwart/wit, en cremetint foto's. Zowel zen, als portret- en straatfotografie. Zo ben ik zelf geïnspireerd door water. Foto's van regendruppels, van de wasstraat, (druppels en schuim op 't raam etc). Waar ik (misschien te) serieus ben, vult Max mij aan met gekkigheid, en dat vormt een leuk team. Eigenlijk te leuk om het jullie te besparen, vandaar dat ik het graag deel. We willen vooral vrolijke portretfoto's, soms ook lekker gek. De fotocollectie bevat dan ook een hoop verschillende foto's, onderverdeeld in: Gekke bekken, water/zen fotografie, spirituele foto's (met veel belichting bijvoorbeeld, of onherkenbaarheid). Ik hoop de foto's met jullie te mogen delen.

Blogger onderweg

Terugkeer Joshua

Gisteren een emotionele dag. Toen ik aan het schilderen was, werden we gebeld: de as van Joshua is klaar om opgehaald te worden. Ik heb alles neergelegd, en ben gelijk in mijn Smart gestapt om het te halen. Bij de dierenarts aangekomen, kreeg ik een appeltjesgroene papieren tasje, waar je normaal gesproken een cadeautje in verwacht. Nu was dit ook een soort cadeautje, maar dan anders. Eenmaal terug in de Smart, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen; ik moest even kijken wat voor kaartje erbij zat. Toen ik eenmaal zag, dat ze een pootafdrukje hadden gemaakt, kon ik mijn tranen niet bedwingen; zo herkenbaar. Een erg harig pootje, zoals we Joshua kende. We hebben haar soms uitgefoeterd, omdat ze door die haren tussen haar voetzooltjes alle kattenbakvulling door het huis liep. Maar nu, een levensechte herinnering, aan ons kattenkind. Het kaartje ga ik inlijsten, het pootje ga ik kopiëren om eventueel in een schilderij te verwerken. De as wil ik misschien in een tattoo, of in een beeldje. Ik ben momenteel bezig, om van een houten blokje een Joshua beeldje te snijden. Wordt vervolgd.

Welkom Kliko

Zoals jullie wellicht hebben gelezen, is Joshua op een hele verdrietige manier overleden. Diezelfde dag nog (het is al snel, maar de leegte die Joshua achterliet, sneed gewoon in mijn ziel) zijn we naar het dierenasiel gereden, en hoewel mijn hoofd vol zat met Joshua, kreeg "Luca" het voorelkaar, om mijn hart te veroveren. Ze zat in een soort krabton, en toen ik bij haar kwam, kwam ze er gelijk uit. Goed teken, dacht ik. De dikke pluizige huiskat liet zich dan ook gewillig aaien en oppakken. Kip besloot om nog even bij een ander asiel te kijken, maar stiekem hoopte ik dat dat niets zou worden, omdat ik mijn hart al had verloren aan "Luca". Mijn wens bleek gehoord, het andere asiel was gesloten. Stiekem dacht ik "yes, nu kunnen we die lekkere dikkerd ophalen". Dubbel gevoel, joshua was natuurlijk net overleden. Maar ik zag het ook als kans, om weer een andere kat een nieuw huisje te gunnen, want weet je; mijn hart is groot. Misschien wel iets te groot. Uiteindelijk gingen we "Luca" ophalen, wat een kabaal kwam er uit het reiskoffertje, waarin ze mee naar huis werd genomen. Ik heb haar gestreeld, en gerustgesteld. Bij thuiskomst, was het natuurlijk wat onwennig. Om zich heen kijken, overal snuffelen; een nieuw avontuur, voor deze oude(re) poes. Al snel vonden we "Luca" niet origineel genoeg, en gezien haar formaat leek "Kliko" wel passend. Wat ze van haar naam vond? Geen idee, als ze maar eten krijgt, leek ze te willen zeggen. Inmiddels komt ze bij visite liggen, maar met mij heeft ze nog wat moeite. Echt een mannenkat, denk ik. Vandaag ging ze voor het eerst alleen naar buiten. Wat een avontuur, ze wist de hoek van de straat gauw te vinden.

Joshua, een laatste groet

Lieve mensen.

Ik vind het heel naar, en verdrietig om dit te moeten schrijven. Mijn excuses voor de enorme lap tekst.

Afgelopen weekend was ik met mijn lief een weekendje naar Duitsland. Alles was geregeld; oppas voor Joshua & Newton (de kat van mijn lief), genoeg voer, extra aandacht.. Willem en ik genoten van ons weekend. Maar, aan al het goede komt een eind. En nu wel heel letterlijk. Toen we thuiskwamen, vond ik Joshua heel apathisch reageren. Normaal gesproken miauwde ze de oren van je kop, nu keek ze me verward aan, met lege ogen. Ze stond ook niet op, en rende ook nieteens naar de keuken, voor haar favoriete voer. Ik dacht: dit is niet goed. En ik had gelijk. Volgens de oppas, had zij ook groen overgegeven. Dus ik dacht gelijk aan een plant. Toen ik in het rond keek, zag ik de schuldige: een kamerplant, wat meer weg had van een gatenplant. En ik weet zeker; zo hebben we die plant niet gekocht. We zijn diezelfde avond om 22:00 nog met spoed naar de dierenarts gereden. Ze kreeg een infuus met vocht, en iets tegen de misselijkheid. Dat tegen de misselijkheid, werkte al na enkele minuten. Waardoor we ook al snel weer verbetering zagen. Toen werd ze gewogen; ze was nog maar 1.6 kg! (Ze was 2.8kg). De temperatuur was nog maar 36 graden. Dus ons werd geadviseerd om haar warm te houden. Dus bij thuiskomst, ben ik bij haar gaan liggen, met een kruik en deken. Ik heb tegen haar gepraat, en haar gestreeld, terwijl ik diep van binnen al wist; dit is Joshua niet meer. Glazige ogen, die niet meer dichtgingen. Ik deed haar oogjes af en toe dicht, zodat ze niet uit zouden drogen. Het leek even wat beter te gaan, ze at het speciale voer wat we meegekregen hadden om haar aan te laten sterken. We gingen met een (enigsinds) gerust gevoel naar bed; naast haar stond haar waterbakje, en het speciale voer. En tegen haar aan lag de kruik. Ze kon namelijk niet meer op eigen kracht staan/lopen. De dierenarts zei dat ze nog wel kans had. Die nacht werd ik natuurlijk wel een paar keer wakker; hoe zou het met m'n kindje gaan? Dus de nacht verliep gespannen. Toen de wekker ging voor mijn medicatie, zag ik iets wat mij totaal niet geruststelde: Joshua languit op de grond, niks gedronken, nog meer uitgedroogd. Ze had geen leven meer in haar ogen, althans; niet zoals we haar hebben gekend. Dus gelijk met spoed naar de dierenarts in Middenmeer. Die in hippielytushoef was nog niet open. In de auto merkte ik het al; ze liet alles lopen, en ondanks het water dat ik haar liet drinken uit een dopje, kwam ze niet tot leven. Dit moment zal ik niet zo snel meer vergeten. Aangekomen bij de dierenarts, zagen we al aan het gezicht van de arts: ze redt het niet. Ik wilde en kon het gewoon niet geloven; een week ervoor had ze nog mijn twee kuikentjes verorbert! Maar hoe ze op die tafel lag.. extreem mager (nu was ze al mager, maar dit was extreem). De dokter vertelde mij, dat haar hartje twee keer zo langzaam sloeg. Bij het voelen aan haar darmen (volgens de oppas had ze nog niet gepoept), bleek er een harde tumor in haar darm te zitten. In overleg hebben we haar laten inslapen. Ik heb gehuild als een klein kind, en als ik er nu aan terugdenk, houd ik het nog steeds niet droog. Ze is ingeslapen op mijn schoot, en ze heeft niets gemerkt. Ik heb haar tot op het laatst vast kunnen houden, maar mijn liefde voor haar zal altijd blijven bestaan. Vandaag wordt ze gecremeerd, en de as wil ik in een sierraad verwerken, of in een beeldje. Ze is 16 jaar oud geworden, en heeft alles meegemaakt: het bos, het strand, de auto (ze had een speciale gordel, én een draagtas), de supermarkt, apotheek, Kruidvat, bezoek aan mijn vader.. Ik denk dat niet veel katten dat meegemaakt zullen hebben.

Voor altijd in mijn hart,

Joshua: 01-04-2002 🏳01-08-2018

De zon, gazon, ozon, zonder, gezond

Het lijkt erop, dat als de zon een klein beetje tevoorschijn komt, alle mensen uit hun huis worden getrokken. Gisteren, was ik met de auto op pad. Op zich niets bijzonders, zou je denken. Maar; ál die mensen! Op een stuk van 100 meter, waar je normaal gesproken geen leven tegenkomt, zag ik er wel 15! Lopend, fietsend,  zelfs een enkele ziel die gewoon langs een 80 weg liep. Ik reed er voorbij, met de gedachte, dat die wel levensmoe moest zijn. Veel tijd om daarover te filosoferen had ik niet, want er liepen/fietsen nog een paar personen. Voor mijn gevoel moest is slalommen om alle levende wezens. Ik kon er bijna een kwartet van maken, want ik kwam bijna alles tegen in de serie "verkeer". Iemand om dat kwartet mee te spelen, had ik niet. Ik was namelijk alleen op pad, omdat ik mijn kippetjes moest voeren. En om nou met de kippetjes kwartet te gaan spelen, nou nee. Al zijn ze aardig intelligent. Maar het aantal mensen dat ik tegenkwam, dat was meer dan ik normaal gesproken in een hele wéék tegen kwam. Bijna beangstigend, maar de zon schijnt, en de wereld gaat open. Mensen die je nog nooit had gezien, kom je spontaan 3x tegen. Of ze moeten erg op elkaar lijken? Gaan jullie nog wat doen, in dit heerlijke geZONde weer, of gaan jullie alleen het gaZON sproeien?

Katten haren